„Het moet ergens halverwege de jaren tachtig zijn geweest. Als vrijwilliger tolkte ik bij de interviews van Iraanse asielzoekers in Nederland. Het overkwam mij regelmatig dat men mij om raad vroeg hoe het eigen asielverhaal ’aan te scherpen’. ’Tja’, zei ik dan, ’het beste verhaal is de waarheid’.
Vaak waren het beter opgeleide a-politieke mensen uit de middenklasse die de druk van het leven onder het islamisme niet aan konden. Of jongeren die een betere toekomst zochten en hoopten aan een westerse universiteit te studeren. Ze vertelden bijvoorbeeld dat ze door de harde muziek tijdens hun verjaardagsfeest door de zedenpolitie waren vastgehouden. Daarom moesten ze het land uit!