De Telegraaf, 12 december 2024

’Wij hopen dat Syrië een vrij, onafhankelijk land wordt, met veel democratie, vrede en menselijkheid”, zei mijn Syrische vriend. “Zal ik je een verhaal vertellen?” vroeg ik. Luister:
Het was 12 februari 1979 toen ik in mijn geboortestad Karadj naar de restanten stond te kijken van een politiebureau. Ik was pas 14 geworden en de dag daarvoor was de islamitische revolutie van Khomeini erin geslaagd het dictatoriale regime van de sjah in Iran omver te werpen. De ayatollah had vrijheid beloofd. En gratis openbaar vervoer. En gratis huisvesting met gratis gas, water en elektriciteit. Na de sjah zouden de geestelijken zich terugtrekken uit de politiek. Alle politieke gezindten, alle etnische en religieuze minderheden, alle kranten en boeken zouden vrij zijn. En natuurlijk waren vrouwen ook vrij om zich te kleden zoals ze zelf wensten. ’In de islam is er geen dwang’, had hij letterlijk verklaard. De politieagenten die zich de dag daarvoor tegen het tuig dat het bureau had aangevallen hadden verdedigd, waren gelyncht. Twee straten verderop, aan de rand van het centrale plein van de stad, hing een van hen met een plastic touw om zijn nek aan een oude plataan. Lees verder …