de Volkskrant, 24 juni 2019

‘Met de keuze voor jou wou ik bijdragen aan het verminderen van de hoge werkeloosheid onder allochtonen’, zei de directeur na de sollicitatieprocedure. Ik voelde me nogal opgelaten want schuldig ­tegenover die bekwame kandidaat wiens plaats ik – met al mijn incompetentie – onterecht had ingenomen. Uit allerlei pesterijen, begreep ik later dat een deel van de werkvloer dat beeld met mij deelde. Ik was geen vakpsycholoog met aanvullende kennis en expertise, ik was een allochtoon die ook een baantje moest hebben; daarom werd ik getolereerd. Gefrustreerd nam ik ontslag bij mijn eerste baantje na mijn afstuderen in de ­jaren 90.

Aandacht voor diversiteit is bij veel bestuurders vaak gebaseerd op een persoonlijke ervaring. Als dochterlief met een donkere vriend thuiskomt bijvoorbeeld. Men realiseert zich plotseling dat in de eigen werkomgeving iets niet helemaal klopt, en ineens moet daar van alles gebeuren. Alleen hangt de duur van de inspanning ­helaas ook samen met de duur van die relatie.

… Lees verder

de Volkskrant, 18 juni 2019

Eind jaren 70 werden Iran en Zuid-Korea vaak met elkaar vergeleken. Beide dictaturen waren van groot geopolitiek belang voor het Westen. Beide landen stonden op de drempel van industrialisatie, met grote sociaaleconomische potentie om een brug te kunnen slaan tussen de Derde en de Eerste Wereld. Op de T-splitsing van de geschiedenis echter, koos Zuid-Korea voor de westerse liberale democratie en Iran voor de politieke islam. Nu, 40 jaar later, plukken beide landen de vruchten van de keuze van destijds.

Wie het Iraanse regime wil begrijpen, moet even afstand nemen van moderne westerse begrippen als verkiezingen, parlement, republiek, president, minister en rechter. In Iran bestaan ze allemaal, in tegenstelling tot sommige dictatoriaal bestuurde landen. Maar in Iran hebben deze begrippen een andere betekenis, juist omdat Iran geen huis-tuin-en-keuken-dictatuur is.

… Lees verder