de Volkskrant, 14 september 2018

Mijn schoolvriendje Zafar en ik hadden veel gemeen. Als op het schoolplein spontaan voetbalteams werden gevormd, bleven we allebei als laatste over. Onze natuur- en scheikundecijfers waren even beroerd. Maar we waren ook verschillend. Zafar was geboren in een arm arbeidersgezin, ik in een bekende, welvarende familie. Vaak als ik met de auto van school werd gehaald, zag ik hem lopend op weg naar zijn werkplek in een garage. ’s Winters, in de zelfde kleren als ’s zomers, met zijn nek in zijn kraag en zijn handen onder zijn oksels.

Mijn ouders besloten dat ik naar een privéschool ging in Boston. Net twee dagen voordat ik mijn visum kreeg, werd de Amerikaanse ambassade in Teheran bezet en het personeel gegijzeld. …  Lees verder