de Telegraaf, 1 mei 2021

Vrijheid, vrijheid, vrijheid. Ik deed mijn ogen dicht, vulde mijn longen ermee vol en raakte in extase. Wat een gelukkig volk die Nederlanders, dacht ik bij mezelf. Ik was net aangekomen en een vriendelijke marechaussee bracht me naar Hoofddorp om daar op de reactie van het ministerie van Justitie op mijn asielverzoek te wachten. Hier kan ik mezelf zijn, hier ben ik een vrij mens. Als op straat een auto naast me stopt, willen de inzittenden de weg vragen, ze trekken me niet naar binnen. Als ’s avonds de bel gaat, is het bezoek, of ze moeten bij de buren zijn, ze komen niet om mij op te halen. Ik hoef mijn boeken niet meer in de tuin onder de grond te stoppen. …. Lees verder